تاریخچه، ویژگی هاو عناصرسفرنامه های کودک ازدهه چهل تا پایان دهه هشتاد

سفر یک عادت نیکو وتفریحی سالم برای بشراز زمان های گذشته تا حال بوده است که هر گروه سنی از کودکان خردسال گرفته تا سالمندان پا به سن گذاشته،از آن لذت می برند وهمواره از خاطرات آن به نیکی یاد می کنند. ادبیات سفرنامه ای، گونه ای از ادبیات میان رشته ای به شمار می آیدکه تلفیقی از ادبیات،تاریخ،جغرافیاوجامعه شنا سی است که به دوصورت: نظم ونثر نوشته می شوند.سفرنامه نویسی در ادبیات بزرگسالان از جایگاه خوبی برخوردار است وتاکنون سفرنامه های متعددی در حوزه ادبیات بزرگسالان به نگارش درآمده است، اما این ژانر ادبی در ادبیات کودک ونوجوان به جایگاه واقعی خود نرسیده است ونیاز به توجه بیشترکارشناسان ونویسندگان ادبیات کودک ونوجوان دارد. سفرنامه های کودک از نظر تعریف، تفاوتی بااین نوع ادبی در ادبیات بزرگسال ندارد، اما از نظر ساختار ومحتوابا توجه به مخاطب خاص خود، تفاوت هایی با سفرنامه های بزرگسالان دارد. ویژگی های روانی کودکان،تجربه کم،پایین بودن دانش پایه ودامنه لغات آنها از جمله مواردی است که باید در نگارش سفرنامه برای کودکان مدنظر قرار گیرد. در این پژوهش تاریخچه سفرنامه نویسی برای کودکان در ایران، ویژگی هاو عناصر ساختاری ومحتوایی سفرنامه ه ای کودک از دهه ی چهل تا پایان دهه هشتاد در هجده اثر با روش کتابخانه ای وبصورت تحلیلی وآماری مورد بررسی قرارگرفته است.

کلیدواژه ها:

کودک ، سفر ، سفرنامه