پیش بینی رضایت شغلی کارکنان مجتمع مس شهربابک بر مبنای انگیزش شغلی و خود تنظیمی کاری

هدف از پژوهش حاضر پیشبینی رضایت شغلی کارکنان مجتمع مس شهربابک بر مبنای انگیزش شغلی و خودتنظیمی کاری در سال 1932بود. از جامعه آماری پژوهش 913 نفر از کارکنان به شیوه نمونهگیری تصادفی طبقهای انتخاب گردید. برای جمعآوری دادهها از سه پرسشنامه انگیزششغلی، خودتنظیمی و رضایت شغلی استفاده گردید و برای تجزیه و تحلیل دادهها از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چند متغیری همزماناستفاده شد. نتایج نشان داد که بین انگیزش شغلی و رضایت شغلی رابطه معنیدار برقرار میباشد. اما رابطه خودتنظیمی کاری بصورت کلی با رضایت شغلی معنادار نبود. همچنین از بین مولفههای انگیزشی مولفه اهمیت وظیفه و استقلال روابط معنادارتری را نشان میداد در صورتی که مولفه تنوع وظیفه با رضایت شغلی رابطهای منفی داشت. از بین الگوهای خودتنظیمی رابطه بین رضایت شغلی و ارزیابی اطلاعات و مقایسه آن با هنجارها رابطهمثبت و معنادار است و رابطه رضایت شغلی با دریافت اطلاعات مربوط، راهاندازی تغییرات، بررسی اثربخشی طرح رابطه منفی و معناداری است

کلیدواژه ها:

رضایت شغلی ، انگیزش شغلی ، خودتنظیمی کاری