اهمیت تاب آوری در مدیریت سوانح اجتماع محور

زمینه و هدف: سوانح طبیعی چالشی اساسی در دست یابی به توسعه پایدار جوامع انسانی است. تاب آوری یکی از مهم ترین عوامل تحقق پایداری است و می تواند به عنوان توانایی سازگاری سیستم ها در برابر تغییرات در زمان سوانح مطرح شود. این مطالعه با هدف تبیین اهمیت تاب آوری در مدیریت سوانح اجتماع محور انجام شد.روش کار: این مطالعه به روش مروری و با بررسی منابع کتابخانه ای و اینترنتی انجام گرفت. یافته ها: پایداری و تاب آوری امروز مفاهیمی هستند که در حوزه توسعه شهر به صورت گسترده مورد بحث قرار گرفته اند. موضوع تابآوری در نهضت بین المللی صلیب سرخ و هلال احمر، از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و بیانگر دستیابی به جامعه و انسان هایی تاب آور در برابر حوادث و سوانح است. تاب آوری اجتماعی ظرفیت افراد برای یادگیری از تجربه ها و شرکت آگاهانه در یادگیری را در تعامل با محیط اجتماعی و فیزیکی در نظر می گیرد، بنابراین به دنبال شناسایی ویژگی های پویای جوامع و تعامل بین انسان و اکوسیستم است و بجای تمرکز بر آسیب پذیری های جامعه به ظرفیت های سازگاری آن توجه می کند. جامعه تاب آور می تواند از تجربه های تغییرات بوجود آمده برای رسیدن به توسعه پایدار و عملکرد بهتر استفاده کند و بجای بقا و حفظ خود در برابر عامل فشار یا تغییر، می تواند به روش های نوآورانه ای به تغییرات واکنش نشان دهد.نتیجه گیری: تاب آوری و کاهش خطر پذیری بلایا باید به عنوان بخشی از طراحی شهری و استراتژی دستیابی به توسعه پایدار مد نظر قرار گیرد. افزایش تاب آوری در زمان سوانح می تواند به افزایش ایجاد ظرفیت سازگاری و معیشت پایدار جامعه منجر شود. سازمان ها باید یکی از اهداف مهم استراتژیک خود را تاب آوری در برابر بحران ها در نظر بگیرند و میزان دستیابی به این هدف را مرتبا اندازه گیری نمایند

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، توسعه پایدار ، مدیریت سوانح