نقش معماری در دستیابی به ساخت و ساز پایدار

مفهوم پایداری در دهه 1970 میلادی، نتیجه آگاهی بشر نسبت به مسائل محیط زیست و مشکلات فرهنگی-اجتماعی و اقتصادی میباشد.یکی از مهمترین اهداف توسعه پایدار، حفظ طبیعت و اصلاح نگاه به آن است و تجلی توسعه پایدار در حوزه محیط ساخته شده، معماری پایدار نامیده میشود . آنچه در این مقاله مورد توجه قرار گرفته است، رویکرد معماری پایدار نسبت به مسائل محیطی است،هر چند جدا کردن این موضوع از سایر جنبه های اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، کاری دشوار است. معماری پایدار یکی از گرایشهاو رویکردهای نوین معماری است که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد. درپی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست،یکی از نیازهای اساسی بشر، حفظ منابع انرژی و محیط زیست، صرفه جویی در منابع پایان پذیر فسیلی، نیاز به بهره مندی از انرژی های تجدید پذیرو پاک مانند انرژی خورشیدی و استفاده حداکثر از تهویه طبیعی به منظور سرمایش، روز به روز بیشتر احساس میشود. با رعایت الگوها و تکنیک های کاهش مصرف انرژی در بناهای مسکونی ضمن کاهش هزینه ها و رسیدن به اهدف زیست محیطی، میتوان در راستای آگاه سازی جامعه نسبت به اهمیت مسئله کاهش مصرف سوختهای فسیلی و استفاده از انرژی های پاک قدم برداشت تا ضمن حفظ سرمایه های ملی، از آلودگی های زیست محیطی نیز تا حد امکان جلوگیری نمود . در بحث توسعه پایدار و به تبع آن معماری پایدار اینکه هر ساختمان باید با بستر و محیط طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری بدیهی مبدل شده است . بنابراین سعی می شود با مطالعهدر مورد ویژگی های معماری سنتی از نظر پایداری و با توجه به نکات مثبت و قابل تطبیق شیوه زندگی امروزی و با بهره گیری از مزایای تکنولوژی در طراحی، فرصتی فراهم شود که در ادامه روند مذکور و در تطبیق و ترکیب آن با شرایط زمانی حال در راستای توسعه پایدار گامهای بیشتری برداشته شود و راهکارهای فراموش شده در طراحی محیط مسکونی پایدار شناسایی شده و با به روز نمودن آنها با توجه ه تکنولوژی های موجود از آنها در طراحی ساختمان هایی پایدار استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، معماری پایدار ، پایداری اکو لوژیکی ، پایداری تکنولوژیکی