طراحی تفریحگاه ساحلی با رویکرد پایداری زیست محیطی مبتنی بر استفاده ازانرژی های تجدید پذیر

معماری پایدار که آن را معماری اکولوژیکی، «معماری سبز» و یا «معماری زیست محیطی» نیز می نامند، معماری انعطاف پذیر و تا حدی سیال می باشد که قادر است تعامل موفقی را بین دنیای طبیعی و دنیای مصنوع فراهم آورد. معماری پایدار سعی بر این دارد که بیان کند، ساختمان عنصری جدا از محیط نیست؛ بلکه همچون گیاهی می باشد که از دل زمین سر برمی آورد و با محیط اطراف و شرایط اقلیمی دارای تعادلی دوستانه است. طراحی یک بنا که به طور کامل بتوان آن را پایدار توصیف کرد، چالشی بزرگ برای معماران عصر جدید محسوب می شود. چرا که به کار گیری تمام اصول و قواعد معماری پایدار در حوزه محیطی امری دشوار است. اما با این حال، توجه به محیط زیست و استفاده از انرژی های تجدیدپذیر به اندازه ای حائز اهمیت است که برای یک معمار توجه به عناصر طراحی پایدار به عنوان یک وظیفه محسوب شده و فرد باید نهایت تلاش خود را به کار بندد تا در طرح هایش از اصول طراحی پایدار تبعیت نماید. استفاده از انرژی های تجدید پذیر به منظور بهینه سازی مصرف انرژی، ایجاد بناها با کارایی بالاتر، صرفه اقتصادی بهتر و سازگار با محیط، از اهداف جامعه بشری در عصر حاضر می باشد که با عنوان معماری پایدار بسیار مورد توجه قرار گرفته است. در این مقاله مفهوم پایداری در معماری ذکر گردیده و اصول شش گانه در معماری پایدار برشمرده شده است. سپس به تقسیم بندی انواع انرژی های تجدید پذیر و نحوه استفاده از آن ها در معماری تفریحگاه ساحلی ، پرداخته شده است. در انتها پس از بررسی نمونه های موردی از بناهای ساخته شده با استفاده از انرژی های سبز، نقش مثبت استفاده از انرژهای پاک در معماری و تفریحگاه های ساحلی به عنوان نمونه ی خاص، بررسی گردیده است.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، انرژی های تجدید پذیر ، انرژی های سبز ، تفریحگاه ساحلی