واکاوی ابعاد پایداری اجتماعی در قلمرو های فضایی و تاثیر آن درارتباطات میانفردی در طراحی مجتمع های مسکونی

امروزه با محدودیتهای موجود در شهرهای بزرگ و جایگزین نمودن مجتمعهای مسکونی به خانه های تک خانواری و ویلایی، ارتباطات افراد و به تبع آن به پایداری اجتماعی در مجتمعهای مسکونی کمتوجهی و بعضا بیتوجهی شده است. قلمروهای فضایی در مجموعه- های مسکونی، به عنوان یکی از ارزشمندترین مهرههای وجودی کالبدی - فرهنگی هر اجتماع، نقشی ماندگار در بدنه و هویت جهانی و جایگاه ارزشی و در نتیجه تعالی جامعه ایفا می کند . نادیده گرفتن نیازهای انسانی و تراکم جمعیت، قلمروهای انسان را مورد تهدید قرارداده ،تا جایی که افراد در جهت حفظ و نگهداری محدوده و قلمرو خود، کمتر در مجامع عمومی حاضر شده و تعاملات اجتماعی خود را کاهش میدهند . و این در حالیست که این تعاملات در صورت مطلوب بودن، میتواند زمینه ساز روابط اجتماعی پایدار باشد . بررسی های میدانی این مجموعه ها حاکی از بی توجهی به اصول و مبانی اولیه معماری در ابعاد انسانی و شخصی، فضاهای جمعی و نیازهای والاتری چون حس تعلق به مکان، عزت نفس، خود شکوفایی و یا نیاز های شناختی و زیبایی شناسی است .هدف این پژوهش، واکاوی معیارهای وضع موجود و بازنگری طراحی محیطی - کالبدی این فضاها، با تکیه بر مفاهیمی چون قلمرو و فضای خصوصی، نیمه خصوصی و عمومی، توجه به نیازها، تمایلات و فرهنگ افراد، برای نیل به سوی تدارک محیط ها و فضاهای کارآمدتر و سرزنده تر است؛ فضایی برای زندگی با کیفیت مطلوب محیطی و نه فقط حداقل امکانات برای زیستن، که در آن تنوع انسان ها و نیازهای شان نادیده گرفته می شود . این پژوهش توصیفی و از نوع پیمایشی است که بررسی فرضیات با استفاده از روش همبستگی - رابطه ای به همراه مشاهده میدانی و تحلیل وضع موجود - به شیوه غیر مداخله گرانه بر اساس معیارهای منتج از بررسی تفکرات نظریه پردازان صورت گرفته است . نتیجه بررسی های انجام شده این مهم حاصل شد که حفظ قلمرو شخصی افراد ،در مجتمعهای مسکونی، ریشه شکل گیری تعاملات و ارتباطات سودمند و پایدار در جامعه است ،که در نهایت در بلند مدت منجر به شکلگیری پایداری در روابط اجتماعی افراد خواهد شد

کلیدواژه ها:

ادراک محیطی ، مجتمع مسکونی ، پایداری اجتماعی ، تعاملات اجتماعی ، قلمرو