بررسی نقش تحولی تساهل و مدارا در علوم انسانی با تاکید بر آموزه های دینی

صاحب نظران در سال های اخیر اذعان داشته اند که تحمل و مدارا بخشی از سرمایه اجتماعی است. بدون تحمل و مدارا نمی توان از سرمایه انسانی استفاده مطلوب کرد و به همبستگی کامل در آن جامعه دست یافت. پیدایش اختلاف در بینش، منش و عملکرد انسان ها امری ناگزیر و حتی شاید بتوان گفت ضروری در نظام هستی است که از طبیعت آفرینش انسان و اختلافات موجود در منظومه هستی نشیت می گیرد. به رسمیت شناختن این اختلاف ها دلیل روشنی بر به کارگیری اصل مدارا در جامعه و سازمان ها به عنوان جوامعی کوچک تر با ویژگی ها و ساختارهای خاص خود است. با دقت در آیات قرآن کریم، سنت پیامبر و ایمه معصومین به روشنی در می یابیم که مدارا اصلی مهم در دین اسلام و به کارگیری آن در مدیریت جامعه آن روز یکی از عوامل مهم در گسترش و تثبیت اسلام در جهان بوده است. پیشوایان دینی با به کار بردن ملایمت و مدارا موفق شدند به اصلاح دنیا و آخرت انسان ها دست یابند. در این مقاله با مطرح نمودن این موضوع به عنوان مسیله ای مهم در مدیریت سازمان های امروزی به تعریف مدارا پرداخته و با آوردن نمونه هایی از کاربرد تساهل و مدارا در رهبری جامعه اسلامی به اصول مدارا در اندیشه مدیریت و رهبری اسلامی می پردازد. همچنین با طرح حوزه های اعمال تساهل و مدارا به آثار و پیامد های تساهل و مدارا در سازمان ها می پردازد. افراد یک جامعه باید بیاموزند که دیگران را تحمل کنند، همچنان که دوست دارند دیگران آن ها را تحمل کنند.

کلیدواژه ها:

تساهل ، مدارا ، مدیریت اسلامی ، مدیریت و رهبری ، علوم انسانی