حضور شفاف آب در معماری ایرانی

آب به عنوان مایه حیات و زندگی اهمیتی فوق العاده در دیدگاهها، فرهنگها و اساطیر دنیا داشته و نقش آن فراتراز نقش عملکردی به مثابه نمادی از پاکی، زایش و زیبایی مورد توجه قرار گرفته است. در ایران باستان، آب پیامآور روشنایی و پاکی به شمار م یرفت و از ارزش زیادی برخوردار بود. معماری ایرانیان نیز با توجه به ویژگی منطقی و بومی آن همواره در صدد بوده است تا به بهترین نحو ممکن از امکانات محیط و آب که یکی از مهمترینآنها به شمار می رفته است، استفاده نماید و جدای از بحث عملکرد ونیاز فیزیکی همواره به دنبال آن باشد تا از وجه جمال و کمال آب نیز در ساخت بنا استفاده کند، لذا آب به عاملی در جهت سکون، تطهیر و آرامش بدل میشود و در معماری انواع بناها وارد می شود که بارزترین حضور آن را در مساجد و باغها شاهد هستیم. استفاده ازآب در مساجد به صور مختلف برای تطهیر، وضو و نیز جنبه نمادین و زیبای یشناسانه آن بسیار قابل توجه می باشد.

کلیدواژه ها:

آب ، معماری ایرانی ، بناهای تاریخی