مدیریت زمان در بنادر کانتینری با اختصاص بهینه کشتی‌ها به طول اسکله

سرعت به عنوان یکی از عمومی‌ترین معیارهای بهره‌وری در ترمینال‌های کانتینری مطرح می‌باشد. پارامتر سرعت در مواردی از جمله زمان گردش کشتی‌ها در ترمینال، سرعت کار جرثقیل‌ها و وسایل نقلیه موجود در محوطه ترمینال نهفته است. در خصوص شاخص‌های دیگری که برای ارزیابی بهره‌وری یک ترمینال کانتینری استفاده می‌شود، می‎توان به مواردی از جمله زمان سرویس‌دهی، زمان انتظار و زمان گردش کشتی‎ها اشاره کرد. بر این اساس برای داشتن یک زمان گردش کوتاه، باید هر دو زمان انتظار و سرویس‌دهی در حد مینیمم نگه داشته شوند. بزرگی زمان‌های انتظار و سرویس‌دهی بیشتر از منابع دیگر منتج از تخصیص نامناسب طول اسکله به کشتی‎ها می‎باشند. بنابراین استفاده بهینه از پهلوگیرها، به عنوان یکی از فاکتورهای کلیدی در افزایش بهره‌وری ترمینال‌های کانتینری محسوب می‌شود. در این راستا این مقاله سعی دارد تا به منظور مینیمم‌سازی زمان سرویس‌دهی به کشتی‌ها، پس از معرفی یک مدل ریاضی پیشنهادی، مسئله تخصیص پهلوگیرها را در قالب یک مدل برنامه‌ریزی غیرخطی عدد صحیح مختلط مورد بررسی قرار دهد. سپس به منظور اعتبار سنجی مدل پیشنهادی، از خروجی‌های مدل آکیو ایمای استفاده شده است. نتایج نشان داده است که به دلیل کمتر بودن تعداد متغیرهای غیرخطی و صحیح در مدل پیشنهادی نسبت به مدل آکیو ایمای، با استفاده از مدل پیشنهادی می توان در مدت زمان به مراتب کمتری نسبت به مدل آکیو ایمای به خروجی مدل دست پیدا کرد. به عبارت دیگر می‌توان بیان کرد که توابع هدف به دست آمده در این مدل پیشنهادی، با مقدار مشابه آن در مدل آکیو ایمای برابری می‌کند. مزیت مدل پیشنهادی مطرح شده در این مقاله، زمان حل به مراتب کمتر نسبت به مدل آکیو ایمای می‌باشد. لازم به ذکر است که برای آنالیز مدل فوق الذکر از نرم افزار LINGO استفاده شده است