تحلیل پایداری اجتماعی در کلان شهرهای مذهبی جهان اسلام

امروزه حوزه اجتماعی گسترده ترین بعد توسعه و پایداری در شهرها محسوب می شود در این مقاله به روش توصیفی - تحلیلی و با استفاده از مدل ترکیبی توسعه انسانی، تحلیل عاملی و ضریب پراکندگی به ارزیابی شاخصهای پایداری اجتماعی مادر شهر مشهد به عنوان دومین شهر بزرگ کشور پرداخته است بدین منظور در گام نخست ابعاد پایداری اجتماعی این شهر با نظام شهری کشور موردمقایسه قرار گرفته شده که نتایج حاصل حاکی از ان است که بین این شهر و مناطق شهری کشور نابرابری محسوسی در شاخصهای مرتبط با مناطق 12 گانه شهری مشهد پرداخته شد و نتایج حاصله بیانگر ان است که منطقه 8 شهرداری مشهد به عنوان پایدارترین و منطقه ثامن ( پیرامون حرم مطهر) به عنوان ناپایدارترین منطقه محسوب می شود براساس توزیع فضایی سطوح پایداری مناطق شهری مشهد برپایه مرکزیت حرم مطهر به دو دسته عمده تقسیم گردید که دسته اول مناطق با سطوح پایداری قابل قبول که عمدتا در غرب و شمال غرب حرم مطهر و کاملا منطبق برنواحی مرفه نشین می باشد و دسته دوم مناطق ناپایدار و پایدار ضعیف که در شرق و شمال شرقی و منطبق با محلات فقیر نشین و حاشیه نشین می باشد درعین حال مشخص شد که بین مناطق مختلف شهر مشهد در برخورداری از شاخصهای پایداری اختلاف فاحشی وجود دارد.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار اجتماعی ، توسعه پایدار شهری ، مشهد ، مناطق شهری