عامل وحدت و همگرایی میان مسلمانان

مساله وحدت و همگرایی در جامعه توحیدی، پیش از آنکه دستوری وحیانی باشد، امری عقلانی است و بیش از آنکه مطلوبی دینی باشد، ضرورتی عینی است؛ چراکه وحدت در نظام اجتماعی اسلام تداوم حاکمیت وحدت در نظام تکوین و تشریع است، و نه تنها وحدت ریشه در عقاید مسلمانان دارد که حیات آنان و تاریخ درخشان امت اسلامی بر آن استوار است. اما باید دانست این ضرورت، نه با اعجاز که با تدبیری آگاهانه، و نه با تصادف که با تلاش مسولانه تمامی اندیشمندان و زمامداران امکان پذیر است. خوب است در این باره امام علی بن موسی الرضا(ع) را الگوی خود قرار دهیم که وحدت و همگرایی در گفتار و رفتارشان موج می زند و در عمل به مثابه منبع وحدت میان مسلمانان به شمار می آید. این جستار که در پاسخ به همایش بین المللی سیره و معارف رضوی، سامان یافته، می کوشد با مراجعه به سیره نظری و عملی امام رضا(ع) به این پرسش که حیات سیاسی آن حضرت نسبت به وحدت و همگرایی در جامعه ایمانی چه تاثیری داشته، پاسخ دهد، و با ذکر نمونه های عینی و تاریخی که برای همگان مشهود و قابل فهم است، گوشه ای از این واقعیت را به نمایش بگذارد و به خوانندگان محترم و تشنگان معارف رضوی تقدیم نماید. با توجه به ضرورت موجود، این تحقیق بر آن است پس از بیان مفهوم شناسی وحدت و همگرایی و اشاره به ضرورت عقلانی و وحیانی آن، نمونه هایی از رفتار وحدت گرایانه امام علی بن موسی الرضا(ع) را در عرصه های مختلف زندگی و تعامل آن حضرت با مخالفان و دگر اندیشان، تبیین نماید

کلیدواژه ها:

امام علی بن موسی الرضا(ع) ، سیره رضوی ، عامل وحدت ، همدلی ، همگرایی