بررسی تطبیقی انسان کامل از نگاه نهج البلاغه و مثنوی معنوی

انسان کامل کسی است که مراحل سیر وسلوک را طی کرده ودر علوم طریقت وشریعت صاحب نظر باشد. نهج البلاغه علاوه برمحتوای غنی آن در باره انسان کامل، سخنان انسانی است که خود در همه مراحل زندگی، شاخص انسان کامل است، وشنیدنسخن «کمال انسان و انسانیت» از انسان کامل و به کار بستن راه حل او مزایای بسیاری دارد؛ این چنین انسانی قطب زمان است. در مثنوی مولوی نیز انسان کامل تحت عنوان مراد وقطب مطرح شده واز نظر مولوی قطب جهان کسی است که قلبش از نورحقیقت و ایمان آکنده باشد وعالم بر مدار حقیقت، که حقیقت الله است می گردد. مولوی به این امر توجه ویژه ای داشته استوانسان کامل را در اثر خود در سایه ی تمثیل، تشبیه، داستان و... به شکل های مختلفی ذکر کرده است که قابل توجه می باشد.مولوی در مثنوی از نهج البلاغه درزمینه های مختلف بهره فراوان برده که از آن جمله می توان به برخی از اصول اخلاقی کهخصوصیات انسان کامل را نشان می دهد اشاره نمود از جمله : شکر، ایمان، جهاد با نفس، زهد ، نماز، دعا ومناجات وآداب سخنگفتن موضوع هایی است که درکنار بایدها ونبایدهای اخلاقی دیگری مورد نظر قرار گرفته است .

کلیدواژه ها:

انسان کامل ، امام علی (ع) ، نهج البلاغه ، مولوی ، داستان ، تمثیل