تحلیل و بررسی رنگ با تکیه بر اشعار نیما یوشیج و عبدالمعطی حجازی

شعر معاصر فارسی و عربی دربردارنده موضوعات و مفاهیم جدید و پیچیدهای است که نظر هر خواننده و صاحب ذوقی را به خود جلب می کند. نماد رنگ به عنوان برجسته ترین عنصر در حوزه محسوسات، از دیرباز تاکنون مورد توجه شاعران بوده و همواره روح و روان آدمی را محسور قدرت نافذ خویش نموده است. امروزه رنگ مهمترین عنصر در بروز خلافیتهای هنری و بهره وری محسوب می شود؛ رنگ مایه آرامش و هسته آرایش جهان است و شاعران، بعنوان زیبا شناسان جهان آفرینش از واژگان رنگین در عینیتر شدن ایماژهای شاعرانه و کشف و توضیح روابط میان اجزای تصاویر شعری و گاه در راستای تبیین و تلقین مفاهیم بیان ناشدنی فضای نمادین اشعار خویش بهرهها برده اند. شاعر در آفرینش اثر خود گاه رنگ را بخاطر زیباییهای حسی به کار میگیرد تا ارزشهای دورنی آن را پایدار سازد، اما گاهی هم هنرمند از این مراحل پا فراتر نهاده و مفاهیم نمادین رنگها را موضع توجه خود قرار میدهد تا از این راه، مفاهیم ذهنی خود را به کمک رنگ های درخشان به صورت نماد به تصویر بکشد. در این میان وسعت دید و نگاه عمیق شاعران معاصر به پدیده های هستی در کنار آگاهی آن ها از اثرات مختلف رنگها سبب میشود که رنگها در اشعارآنها جلوه و نمود زیبایی پیدا کند. بررسی رنگها در اشعار عبدالمعطی حجاری ونیما یوشیج این دو شاعر معاصر ایران و مصر گواه بر این است که رنگها در اشعار آنها علاوه بر مفهوم لغوی و ظاهری، نقش نمادین نیز ایفا کردهاند، در این پژوهش برآنیم، با تحلیل و بررسی رنگها با تکیه بر اشعار این دو شاعرمعاصربپردازیم.

کلیدواژه ها:

نیما یوشیج ، عبدالمعطی حجازی ، نماد ، رنگ