شادی سوزی های فکر

نوع نگاه مولانا (به عنوان شاعری که همواره می کوشد درون انسان را واکاود) به احوال آدمی نگاهی است دوسویه و با نوعنگاه او به هویت فکری کاذبی که انسانها برای خود می سازند، درارتباط است. او عارفی است که ازچشم انداز درون به انسان و جهان می نگرد و برای همه عرفا به ویژه مولانا خود یعنی همان هویت فکریکاذب ، به عنوان بزرگترین مانع در راه رسیدن به حقیقت مطرح است. هدف مقاله حاضر آن است که نسبت میان فکر معیشت-اندیش با احوال انسان (و به طور مشخص غم و شادی) را از نظر مولوی (مشخصا در مثنوی) واکاود و نشان دهد که هویتفکری به صورتی همه جانبه انسان را از رسیدن به درکی شایسته از حیات و نشاط و شادی حقیقی زندگی بازمی دارد. مولانا درمثنوی بارها تاکید کرده که فکر و خیال روح آدمی را پژمرده وفاسد میکند و بدیهی است که فکر نه به معنای اندیشیدن وخرد ورزیدن که به معنای اشتغال ذهن به مقولات دنیای مادی است. در این مقاله خواهیم کوشید علاوه بر مطالب یاد شده،انواع غم و شادی و کارکردهای متفاوت آنها و نسبتشان با شخصیت عاریتی انسان را به شیوه توصیفی- تحلیلی بررسی کنیم.

کلیدواژه ها:

مولانا ، انسان ، غم ، شادی ، فکر معیشت اندیش