بررسی ساختارگرایانه ی داستان بیژن و منیژه بر اساس نظریه روایت گریماس

یکی از عواملی که می تواند زیبایی یک متن ادبی را افزایش دهد، فهم های گوناگونی است که از خوانش متنبرای خواننده پدید می آید. مطالعه آثار کلاسیک به شیوه ای روشمند و بر اساس نظریه های ادبی، این امکان رامهیا می کند تا خوانندگان ابعاد تازه ای از متن را کشف کنند و از این طریق متون ادبی در دوره های گوناگونطراوت و تازگی خود را حفظ خواهند کرد و تبدیل به متن هایی برای همه زمان ها خواهند شد.داستان بیژن و منیژهاگر چه در متنی حماسی قرار گرفته است، درون مایه ای عاشقانه دارد و مورد توجه پژوهندگان بسیاری نیز قرارگرفته است. مقاله ی حاضر از منظر ساختارگرایانه به این داستان می پردازد و سعی دارد آن را بر اساس نظریاتگریماس از نظر ساختار روایت، الگوهای کنش و قاعده های پیرنگ داستان مورد بررسی قرار دهد که در نهایتاز طریق بررسی روابط متقابل در عملکرد کنشگرها، تقابل های گوناگون در متن آشکار شود.

کلیدواژه ها:

گریماس ، شاهنامه فردوسی ، بیژن و منیژه ، تقابل ، الگوی کنش