جنبه های نمایشی داستان به عیادت رفتن کر برهمسایه ی رنجور خویش

بسیاری از داستان ها و تمثیل هایی از متون نظم و نثر فارسی آمده ظرفیت تبدیل شدن به نمایشنامه را دارد. ازجمله اینحکایت ها و تمثیل ها،حکایت های مثنوی معنوی است مولوی با زیبایی تمام و شناختی که از شخصیت هایش دارد بخوبیآنان را پرورده و معرفی نموده است از آن جمله داستان به عیادت رفتن کر بر همسایه رنجور خویش که جلال الدین بازیبایی اصل داستان و شخصیت ها به نمایش درآورده است در این مقاله جنبه های نمایشی این حکایت از مثنوی را بررسیمی نماییم.در فرهنگ فارسی، واژههای دیگری همچون کالیو و کلیاوه مترادف کر به کار رفته است. کر همواره با کور درشعر مورد توجه شاعران بوده و در مفاهیم کنایی و استعاری هم به کار رفته است؛ مثلا محارم دربار شاه را گفته اند باید کورو کر باشند، یعنی اسرار دربار را منتشر نکنند. کر در اینجا به معنای واقعی نیست و فرد واقعا قدرت شنوایی دارد، ولی بایدخود را به ناشنوایی بزند. در اجتماع ممکن است که انسانها نتوانند به دلیل بعضی از زمینه های ذهنی با هم به تفاهم برسندو دلیل دریافت نادرست از سخن یکدیگر است.در داستان کر و کر سخنان مریض را خوب دریافت نمی کرد و مریضنگرانی درونی از کر داشت و این باعث شده بود که در این ملاقات که در حقیقت برای انجام دوستی وآشتی صورتگرفته بود به دشمنی بیشتر ونگرانی شدیدتری تبدیل شود.

کلیدواژه ها:

جنبه نمایشی ، عیادت رفتن ، همسایه رنجور ، کر