حکمروایی خوب شهری و چالش های تحقق آن در مدیریت کلان شهرهای ایران

امروزه باوجود مشکلات ناشی از شیوه های مدیریتی متمرکز در شهرها، الگوی حکمروایی خوب شهری به عنوان اثربخش - ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت پذیرفته شده است. این الگو به عنوان فرایند مشارکتی توسعه تعریف می شود که به موجب آن همه بهره وران شامل حکومت، بخش خصوصی و جامعه مدنی وسایلی را برای حل مشکلات، فراهم می کنند. با توجه به اینکه در کشور ما شهرنشینی سریع در تداوم با مدیریت شهری سنتی شرایط نامساعدی را در شهرها به وجود آورده است، ضرورت تقویت حکومت های محلی و مشارکت مردم و بخش خصوصی در برنامه ریزی و مدیریت شهری اجتناب ناپذیر است. لازمه رسیدن توسعه پایدار شهری، تفویض وظایف و صلاحیت ها و قدرت به حکومت های محلی و سایر ذینفعان محلی می باشد که تمام این ها در قالب شیوه جدیدی از اداره شهرها به نام حکمروایی خوب شهری تعریف می شود. هدف اصلی پژوهشی حاضر بررسی چالشی های مدیریت کلان شهرهای ایران در جهت تحقق حکمروایی خوب شهری و ارایه پیشنهادهای مناسب در جهت تحقق این امر است. روش تحقیق مطالعه حاضر با توجه به رویکرد حاکم بر فضای پژوهشی توصیفی و تحلیلی می باشد. بر اساس نتیجه پژوهشی ابعاد الگوی حکمروایی خوب شهری در مدیریت کلان شهرها ایران و چالش های پیش روی آنها توضیح داده شدند. مشارکت، پاسخگویی، کارایی و اثربخشی، شفافیت، عدالت، قانونمندی، مسیولیت پذیری و اجماع پذیری به عنوان ابعاد هشتگانه حکمروایی خوب شهری معرفی و در جهت بهبود آنها در مدیریت کلان شهرها راهکارهایی ارایه شد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی ، حکمروایی خوب شهری ، حکمروایی کلان شهری ، مدیریت کلان شهرها