مدیریت دانش در بستر مشارکت وسازمان های دانش آفرین

در تاریخ غرب، هرچند صد سال یکبار تغییر شکلی بنیادین صورت گرفته است و درهرچند دهه، جامعه خود را به کلی تغییر می دهدوجهان بینی ، ارزشهای بنیادین، ساختارهای اجتماعی و سیاسی ،هنرها و نهادهای مهم آن کاملا دگرگون می شود. نیل به سطح عملکرد بهتر دردنیای رقابتی امروز، نیازی بنیادین تلقی می شود و عملکرد بهتر سازمانها را قادر می سازد تا در برابر بهترینها به رقابت بپردازند و این مهمبیش از هر چیز در پرتو اصل کلیدی مدیریت و تسهیم دانش محقق می گردد. مدیریت دانش یا مدیریت اندوخته های علمی، در دسترس قرار دادن نظام مند اطلاعات و اندوخته های علمی است، به گونه ای که به هنگام نیاز در اختیار افرادی که نیازمند آنها هستند قرار گیرد، تا آنها بتوانند کار روزمره خود را با بازدهی بیشتر و موثرتر انجام دهند .هر چند در این مسیر موانع متعددی از عدم تمایل مشارکت کارکنان یا دیدگاهسنتی مدیران در حفظ تمرکز بوروکراتیک در سازمان ها همواره چالش ایجاد می نماید؛ اما بواقع باید این حقیقت را پذیرفت که مدیریت دانش در بستر مشارکت محقق می گردد و بستر اصلی تحقق مشارکت در فرایند مدیریت و تولید دانش، سازمانهای یادگیرنده و دانش آفرین است . سازمانهایی که در آنها افراد به طور مستمر تواناییهای خود را افزون می سازند تا به نتایجی که مد نظر است دست یابند ؛جایی که الگوهایجدید تکنولوژی رشد می یابند، اندیشه های جمعی و گروهی ترویج می شوند و افراد چگونگی آموختن به اتفاق هم را می آموزند. این مقاله به نقش های سازمانی موثر درفرایند پیاده سازی مدیریت دانش پرداخته،مزایای تحقق مطلوب آن را برسی می کند و موانع محتمل که در این مسیر چالش ایجاد نموده یا تحقق اهداف را با تاخیر مواجه می سازد ترسیم و راهکار های برون رفت از آنرا ارائه می نماید .

کلیدواژه ها:

مشارکت ، مدیریت دانش ، سازمان های یادگیرنده ، سازمان های دانش آفرین ، مشارکت