توسعه الگوی رابطه الگوهای مسیر پیشرفت شغلی و سطح بهره وری کارکنان با توجه به نقش تعدیل کننده ویژگی های شخصیتی

مسیر پیشرفت شغلی یک فرد در سازمان، از طریق چشم انداز، راهبرد و اقدامات مدیریت منابع انسانی، توسعه یافته و عملکردفرد و سازمان را متاثر میسازد. هدف برنامه ریزی این مسیر، بهبود عملکرد منابع انسانی، افزایش قدرت رقابت پذیری سازمانو حصول اطمینان از این امر است که سازمان افراد شایسته را برای تصدی پست های خالی در زمان نیاز در اختیار خواهد داشت.در این نوشتار نسبت به معرفی و تبیین الگوهای چهارگانه مسیر پیشرفت شغلی خطی، مارپیچی، ناپایدار-موقت و تخصصی اقدام گردیده است. سپس با بررسی نظری و مرور ادبیات، ارتباط این مسیرهای چهارگانه با سطح بهره وری و عملکرد کارکنان(بر اساس مدل اچیو) از یک سو، و بررسی نقش تعدیل کننده ویژگی های شخصیتی مبتنی بر مدل 5 عامل بزرگ (NEO) مککری و کاستا، از سوی دیگر بررسی شده است. در نهایت 2 گزاره پیشنهادی اصلی و 7 گزاره پیشنهادی فرعی در قالب یک مدلپیشنهادی ارایه شده است. این مدل می تواند برای بررسی های بیشتر میدانی در تحقیقات آینده، مورد سنجش واستفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

الگوهای مسیر پیشرفت شغلی ، مسیر خطی ، مسیر مارپیچی ، مسیر ناپایدار– موقت ، مسیر تخصصی ، سطح بهره وری کارکنان ، ویژگی های شخصیتی