بررسی فرایند اتصال الکترومغناطیسی فرم فیت و عوامل موثر بر آن

شکل دهی الکترومغناطیس یکی از فرآیندهای شکل دهی سرعت بالا می باشد. یکی از کاربردهای روش شکل دهی الکترومغناطیس اتصال مکانیکی است. مهمترین هدف در اتصال الکترومغناطیس، ایجاد یک اتصال با استحکام است. برای بررسی عوامل موثر بر استحکام اتصال، فرآیند اتصال الکترومغناطیس به روش کوپل ضعیف و استفاده از دو نرمافزار ماکسول و آباکوس شبیه سازی شد. میزان تاثیر هر یک از پارامترهای استحکام اتصال نظیر ولتاژ تخلیه، ضخامت قطعه کار و هندسه شیار با استفاده از روش طراحی آزمایش تاگوچی نیز مشخص شد. نتایج نشان داد که ولتاژ تخلیه باعث افزایش میزان فروروی لوله روی شیار مندرل میشود اما اگر میزان شکل دهی کافی نباشد افزایش ولتاژ تاثیر چندانی روی استحکام ندارد. تاثیرگذارترین پارامتر روی استحکام ضخامت لوله است. افزایش ضخامت باعث افزایش استحکام میشود. دومین پارامتر موثر، هندسه شیار است. برای عرض و عمق شیار یک مقدار بهینه وجود دارد. اگر شیار عمیقتر و باریکتر از شیار بهینه باشد به دلیل ضعف در محل لبه شیار، استحکام اتصال کاهش مییابد و اگر شیار عریض تر و کم عمق تر باشد نوع جدایش، خارج شدن مندرل از لوله بدون پارگی و در نتیجه کاهش استحکام است.

کلیدواژه ها:

شکل دهی الکترومغناطیس ، اتصال الکترومغناطیس ، استحکام اتصال الکترومغناطیس ، اتصال فرم فیت