حکمروایی خوب و حکمروایی مطلوب شهری

درک محیط و ضرورت مواجهه با مسایل برخاسته از فشارهای ناشی از متغیرهای محیطی، فارغ از موضوع کسب مزیت رقابتی، الزامی است که به شدت، نوع تصمیم گیری و عملکرد مدیران را تحت تاثیر قرار می دهد. این الزام برای مدیران شهری از اهمیتی قابل توجه برخوردار است. چراکه عدم توجه به وضعیت هر متغیر تاثیرگذار، منجر به بروز مسایل و مشکلاتی فراگیر مانند فقر، بیکاری، تورم، آلودگی محیط زیست، نابودی زیرساخت ها، تعارض و ناهنجاری و غیره در شهر می شود. حکومت شهری (Urban Government) و حکمروایی شهری (Urban Governance) به عنوان دو نمونه مثالی و دو رویکرد مقابل هم از نظام تصمیم گیری و اداره امور شهری تلقی می شوند. حکومت شهری، مجموعه سازمان های مسیول اداره شهر را دربرمی گیرد و متکی بر نهادهای رسمی است؛ اما حکمروایی شهری، فرآیندی است که بر اساس کنش متقابل میان سازمان ها و نهادهای رسمی اداره شهر ازیک طرف و سازمان های غیردولتی و تشکل های جامعه مدنی از طرف دیگر شکل می گیرد. امروزه پارادایم حکمرانی خوب یک شیوه رایج و مسلط برای اداره جامعه در سطح جهان بوده و متفاوت از دولت و حکومت است. حکمروایی مطلوب شهری فصل مشترک تمام کنشگران اجتماعی است و ریشه در با ابتکار بانک جهانی و مرکز اسکان 1980 انداز مدیریت عمومی نو دارد که از اواخر دهه چشم واردشده است و درواقع رهیافتی بین المللی در ادبیات توسعه بشر سازمان ملل و سایر نهادهای بین ریزی توسعه شهری دارد و با مشارکت و کنش متقابل میان بازیگران ساختارشکنانه به برنامه اصلی مدیریت شهری یعنی جامعه مدنی، حکومت و بازار و بخش خصوصی شکل گرفته است. در این نوشتار، ابتدا حکمرانی خوب و شاخص های آن با روش تحلیلی بررسی و سپس حکمرانی مطلوب و شاخص های آن تجزیه وتحلیل کرده و درنهایت، این مقاله به فرصت ها، چالش ها و دستاوردهای محتمل استقرار چارچوب پیشنهادی حکمروایی مطلوب در شهر اشاره دارد.

کلیدواژه ها:

حکمروایی خوب ، حکمروایی مطلوب ، ساختار حکومتی ، ساختار مدیریتی