آیین کشور داری و سیاست و رعیت پروری در آثار سعدی شیرازی

ادبیات پناهگاه ذهن خسته و روح آشفته ی بشر است ، روح آدمیان در کارزار روزگار سخت گیر پریشان می شود و صاحب دلان برای تقویت دوباره ی روح و روان خویش به سایه ی ادبیات پناه می برند تا با مطالعه آثار ادبی روح خود را پرورش دهند و برای ادامه ی زندگی خویش معنای تازه در یابند. مقاله ی حاضر تحقیقی پیرامون آیین کشورداری و سیاست و رعیت پروری در آثار سعدی شیرازی است، ما در این پژوهش برآنیم وضعیت حکومت و سیاست قرن هفتم را نشان دهیم و میزان درجه و ارزش رعیت و کافه ی خلق و موقعیت تعیین کننده و سرنوشت سازشان را که در آینده کشور متاثر است ، در آثار سعدی بیان کنیم ؛ زیرا این مردم هستندکه با حضور فعال خود در اجتماع موجبات هر تحول و تبدیل را مقدور و میسر می سازند.سعدی از درد تمام قشرها آگاه و با خبر است زیرا خود به نوعی جزء آنها بوده و وضع و حال آنها را درک کرده و درد یتیمی را نیز چشیده است، از درد اهل هنر و ادب و روزگار سیاهشان با خبر است. وی با صراحت تمام در آثارش پادشاهان، نهادهای سیاسی و عاملان و صاحبان اقتدار را به عدالت و دادگری و رعیت پروری دعوت می کند.

کلیدواژه ها:

سعدی ، سیاست ، کشورداری ، نهادهای سیاسی ، رعیت ، حکومت