ضرورت بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری (مطالعه موردی : شهر ساری)

پدیده آشنای توسعه شهرنشینی در شرایط رشد سریع جمعیت و گسترش مهار ناپذیر شهرها که کم و بیش در بسیاری از کشورهای دیگر نیز در مقاطع تاریخی مختلف بروز کرده، در دو دهه پس از انقلاب نمود آشکارتری یافته است. جمعیت بافت های مرکزی بسیاری از شهر ها جابجا شده اند، روند فرسودگی بافت های تخلیه شده شدت گرفته و این بافت ها به مأمن ناهنجاریهای اجتماعی تبدیل شده اند. از آنجا که سیاست گذاری و برنامه ریزی جامع و پایدار برای بهسازی ، نوسازی و بازسازی بافت های قدیم شهری ضمن حفاظت از میراث تاریخی فرهنگی و توجه به سازگاری و انطباق آنها با ساختارهای – محیط زیست و ساختارهای فرهنگی موجب توسعه پایدار شهری می شود. نوسازی و بهسازی یک بار برای همیشه رخ نمی دهد بلکه امری است مداوم که در نهایت می بایست به سیستمی خود جوش تبدیل شود. این امر آنی و سریع نیست بلکه فرایندی حساس و پیچیده است که نیاز به طراحی برنامه های هدفمند کوتاه مدت ، میان مدت و بلند مدت دارد و برای دست یابی به ساماندهی و احیای موفقیت آمیز ، به شناخت دقیق بافت قدیمی و کل سیستم شهر و نظام منطقه ای نیاز است. این پژوهش در پی آن است که با ارائه الگوی مناسب بهسازی و نوسازی ، ضمن حفظ سرمایه های شهری ) میراث درون بافتها ( به ویژه مرفولوژی بافت های با ارزش ) که اغلب نادیده انگاشته می شود ( از هدر رفتن سرمایه مادی جلوگیری کند. روش تحقیق از نوع توصیفی و تحلیلی و با استفاده از تکنیکSWOT و از نرم افزار GIS در این پژوهش استفاده شده است.

کلیدواژه ها:

بافت فرسوده ، بهسازی و نوسازی ، شهر ساری