ارائه مدل ترکیبی جهت انتخاب نظام بهبود مدیریت

امروزه سازمان ها در تلاشند تا با انتخاب و بکارگیری صحیح نظام های بهبود مدیریت، بتوانند به طور اثر بخش به رفع مشکلات و ایجاد بهبود مستمر در سازمان اقدام ورزند. سه نظام s5 ، ایزو 1009 و کایزن ابزارهایی هستند که می توانند به ایشان در این راه کمک نمایند. با توجه به حقیقت کمبود منابع (زمان، نیروی انسانی، سرمایه مالی و ..)، این مقاله مدلی ترکیبی برای انتخاب بهینه نظام های بهبود مدیریت متناسب با نیازهای سازمان و تحت محدودیت منابع پیشنهاد می دهد و کاربرد تجربی مدل را در قالب یک مثال ارائه می دهد. این مدل در ابتدا روش تصمیم گیری آزمایشی و ارزیابی آزمایشگاهی ( DEMATEL) را جهت تعیین و ترسیم روابط درونی بین معیارهای تصمیم گیری به کار می گیرد. سپس وزن معیارها از طریق تکنیک دلفی فازی و فرآیند تحلیل شبکه ( ANP )بدست می آیند. در نهایت، از برنامه ریزی آرمانی صفر و یک ( ZOGP ) برای تعیین جواب بهینه ای که سود سازمانی مطلوب را از طریق تخصیص صحیح منابع ایجاد می کند، استفاده می شود. هدف از این مقاله ارائه یک مدل جامع می باشد که ارتباط درونی معیارهای تصمیم گیری را ترسیم نماید، محدودیت های منابع را در بر گیرد و نشان دهد که چگونه نظام بهبود مدیریت انتخاب می شود

کلیدواژه ها:

بهبود مدیریت ، روش DEMATEL ، دلفی فازی ، فرآیند تحلیل شبکه ، برنامه ریزی آرمانی صفر و یک