بررسی رابطه ی بین سبکهای مذاکره و استرتتژی های مدیریت تعارض در میان مدیران بیمارستان،پرستاری و سوپروایزرهای بیمارستانهای آموزشی شیراز

آنچه که در زمینه ی تعارض اهمیت دارد نحوه ی رویارویی است که سه شیوه دارد و از آن ها به عنوان استراتژی های مدیریت تعارض یاد می شود که عبارتند از: عدم مقابله، راه حل جویی و کنترلی که با توجه به موقعیت تعارض، باید نوع استراتژی برخورد مناسب را انتخاب کرد. در حل تعارض، ابتدا باید به تجزیه و تحلیل و سپس از فنون مختلف که در این زمینه وجود دارد از قبیل مذاکره، میانجیگری و داوری و مانند آن استفاده کرد. مذاکره بهترین روش جهت حل تعارض است که بر اساس چهار سبک مذاکره (واقع گرایی، شهودی، هنجاری، تحلیلی) تقسیم بندی شده است. هدف این پژوهش بررسی رابطه ی بین سبک های مذاکره و استراتژی های مدیریت تعارض در میان مدیران و مسئولین پرستاری بیمارستان های آموزشی شیراز می باشد. این پژوهش از نوع مطالعه ی مقطعی بوده که اطلاعات لازم از طریق دو پرسش نامه (سبک مذاکره و مدیریت تعارض) جمع آوری و توسط نرم افزار spss 13 و آزمون های آماری ANOVA ,exact fisher, chi square , T تجزیه و تحلیل شد. جامعه پژوهش را 109 نفر از مدیران و مسئولین پرستاری بیمارستان های آموزشی شیراز تشکیل می دادند که نتایج نشان داد 4/73% از جامعه پژوهش را زنان تشکیل می دهند و 9/11% از جامعه مدیر و 1/88% از مسئولین پرستاری بوده و اکثریت مدیران و مسئولین مورد مطالعه (71%) از میان استراتژی های مدیریت تعارض، راه حل جویی را به کار می بردند، کمترین استراتژی مورد استفاده عدم مقابله (1/5%)، بیشترین سبک مذاکره مورد استفاده واقع گرایی (3/35%) و کمترین سبک مذاکره مورد استفاده شهودی (8/10%) بود. بین جنسیت و استراتژی های مدیریت تعارض رابطه ی معنادار وجود نداشت (p=0.027). مدیریت تعارض با متغیرهای وضعیت تاهل، سمت کاری، سن و سابقه ی خدمت رابطه ی معناداری داشت. از این رو می توان گفت که استفاده از سبک های مذاکره بیشتر موضوعی وابسته به شخصیت می باشد. در نهایت مشخص شد که بین استراتژی های مدیریت تعارض با هیچ یک از سبک های مذاکره ارتباط آماری معناداری وجود نداشت

کلیدواژه ها:

بیمارستان ، مسئولین پرستاری ، سبک مذاکره ، مدیریت تعارض