آینده پژوهی درشهرسازی وبرنامه ریزی شهری

مشکلات کنونی شهرسازی، ناشی از عدم شناخت دقیق آینده شهرهاست. این موضوع نشان می دهد که آینده پژوهی در فرایند برنامه ریزی شهری و معماری جایگاه ویژه ای دارد که ضرورت تدوین چشم اندازهای آینده معماری و شهرسازی را رقم می زند. در این مقاله رویکردی بنیادی با روش توصیفی و اسنادی به آینده پژوهی در آینده شهرها و نظام مطالعات و برنامه ریزی شهری پرداخته شده است که از روش تحلیل منطقی و تحلیل استدلالی بهره برده است. در فرایند برنامه ریزی سنتی، محوریت موضوع بر پیش بینی روندهای گذشته در آینده است که هیچگونه تاکیدی بر روندهای ناپیوسته که ممکن است در آینده رخ دهد نمی شود لذا دارای ضعف بسیار عمده ای در خصوص آینده نگری است چون تمام ویژگی های آینده را مورد بررسی قرار نمیدهد. سناریونویسی برای آینده و تشکیل سبد سناریوها مبتنی بر متغیرهای تاثیرگذار در جامعه آینده از دیگر مراحل مهم در رویکرد نو به برنامه ریزی است که لازم است تمهیدات لازم و احتیاطی جهت برخورد با هرگونه آینده ممکن در جهان آینده اندیشیده شود. نتایج یافته های تحقیق به نظام جدید برنامه ریزی نوین در شهرسازی و معماری با بهره گیری از روشهای آینده پژوهی اشاره کرده است.

کلیدواژه ها:

آینده پژوهی ، روش توصیفی و اسنادی ، معماری و شهرسازی