اثربخشی آموزش گروهی به شیوه تنظیم هیجانی در کاهش افکار خودکشی بیمارانمبتلا به اختلال افسردگی اساسی( MDD ) اقدامکننده به خودکشی

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی آموزش گروهی به شیوه تنظیم هیجانی در کاهش افکار خودکشی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی (MDD) اقدامکننده به خودکشی انجام شد. روش پژوهش حاضر مدل نیمهتجربی با روش پیشآزمون و پسآزمون با گروه نابرابر است. جامعه آماری پژوهش حاضر شم افراد مبتلابه اختلال افسردگیاساسی که دست به خودکشی زدهاند و در ماههای دی، بهمن و اسفند سال ( 1393 ) به بخش های روانپزشکی و مراکز رواندرمانی در سطح شهر مشهد مراجع کردند که از جامعه آماری فوق تعداد 20 نفر انتخاب شد و به طور کاملاً تصادفی به دو گروه 10 نفری (آزمایش و کنترل ) تقسیم شهدند . از مقیاس افسردگی به ک و مقیاس افکار خودکشی بک برای سنجش داده ها استفاده شد و نتایج با استفاده از روش آمار استنباطی تحلی واریانس تحلیل شد. نتایج نشان داد که میزان تفاوت افکار خودکشی گروه آزمایش در اثر آموزش تنظیم هیجانی بیشتر از گروه کنترل بوده و این تفاوت معنادار است. بنابراین فرضیه صفر مبنی بر معنادار نبودن تفاوت میزان تغییرات افکار خودکشی در اثر آموزش تنظیم هیجانی در سطح 0/001 رد شده و فرضیه مقاب مورد تائیهد قرار گرفتهه اسهت و با اطمینان 99 درصد میتوان گفت که این روش در کاهش افکار خودکشی گروه آزمایش تأثیر داشته است . بنابراین میتوان نتیجهگرفت که مدل آموزشی تنظیم هیجانی بر کاهش افکار خودکشی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی که اقدام به خودکشی داشتند، مؤثر میباشد

کلیدواژه ها:

تنظیم هیجانی ، افسردگی اساسی ، افکار خودکشی