مقایسه مدل مارکویتز و ارزش در معرض خطر شرطی و کاربرد آنها در تشکیل سبد سرمایه گذاری در بورس اوراق بهادارتهران

در این پژوهش به بررسی کارایی سنجه های ریسک طیفی و از میاان آنهاا، ارزش در معرض خطرشرطی دربازار بورس تهران پرداختیم هشت صنعت بزرگ بازار بورس به جز صنعت سرمایه گذاری انتخاب شدند لذا مسئله موردنظر تشکیل پرتفوی با استفاده از این هشت صنعت و اطلاعات تاریخی سه سال گذشته تعریف شد. سپس مرز کارای روش میانگین-واریانس با مرز کارای مدل پیشنهادی مقایسه شده و تنوع کم تغییرات نسبت بازده به ریسک در آن مشهود بود . سپس اوزان هر یک از صنایع در پرتفویهای مرز کارا برای هر دو روش مقایسه شده و دیده شد که روش CVaR دارای تنوع بسیار بالاتری می باشد . درنهایت با رسم تابع توزیع بازده صنایع مورد نظر، فرض نرمال بودن داده ها را رد کرده و به صورت کلی استفاده از روش میانگین-واریاانس رازیر سؤال برده می شود.در تحقیق حاضر به صورت کلی صنایع با بازده بالاتر، واریانس بالاتری نیز دارند. البته موارد استثنایی نیز وجود دارد برای مثال میانگین بازده صنعت محصولات شیمیایی از تمام صنایع دیگر بالاتر بوده است، اما واریانس کمتری نسبت به تمام صنایع دیگر نیازدارد. این امر، ضرورت استفاده از معیار دیگری به جز واریانس را برای اندازه گیری ریسک، نشان می دهد چرا که با در نظر گرفتن واریانس به عنوان ریسک، به احتمال زیاد تمامی صنای مغلوب صنعت محصولات شیمیایی شده و دیگر صنایع در پرتفوی قرار نمی گیرند. نکته مهم دیگر این است که تمام صنایع به سمت راست چوله بوده اند، این به آن معناست که توزیع بازده صنای دنباله سنگینی در قسمت ضرر داشته و این موضوع هم مهر تأییدی بر بهتر بودن استفاده از ارزش در معرض خطر شرطی نسبت به واریانس برای اندازه گیری ریسک است.

کلیدواژه ها:

سنجه های ریسک طیفی ، ارزش در معرض خطرشرطی ، ارزش درمعرض خطر ، مدل مارکویتز/بورس اوراق بهادار ، پرتفوی سرمایه گذاری