مقایسه و ارزیابی نگرش یاسپرس، هایدگر و سارتر درباره دیگری

فیلسوفان اگزیستانسیالیست با توجه به اینکه موضوع فلسفه ورزی خود را انسان کنش گر انضمامی (درمقابل انسان کلی و انتزاعی ایده آلیست ها) قرارداده اند، همواره به موضوعاتی پرداخته اندکه با توجه به تجربیات ما در زندگی ملموس و قابل توجه بوده است. مسئله دیگری یکی از این موضوعات است. هدف نگارنده از این مقاله، ارزیابی و مقایسه نگرش یاسپرس، هایدگر و سارتر (به عنوان سه تن از برجسته ترین متفکران اگزیستانسیالیست ) درباره مسئله دیگری است. در این مقاله به ارزیابی و مقایسه دیدگاههای آنها پرداخته ایم. در این مقاله ما با بیان اهمیت و ضرورت بحث از دیگری در دوره معاصر با توجه به پیچیده و بغرنج تر شدن فزاینده روابط فردی و اجتماعی، سعی کرده ایم باتبیین و ارزیابی نگرش سه تن از متفکران بزرگ معاصرکه خود دهشت جنگ های خانمان سوز را از نزدیک نظاره کرده اند، پرتویی بر مسئله روابط بین شخصی و مناسبات انسانی بیفکنیم. و در پایان تحقیق خود، دریافته ایم از آنجا که ما با دیگران درجهانی مشترک نسبت به یکدیگر وابستگی متقابل داریم، بایستی نسبت به امکانات اگزیستانسیال انضمامی خویش همچون آزادی ملازم مسئولیت، اضطراب فردی، دغدغه اصالت و... حساس باشیم و در جهت روابطی اصیل با دیگران گام برداریم. نه اینکه فردیت و اصالت خود را فدای شیوه بی اصالتی «هرکس» بکنیم (هایدگر) و به فراخوان یاسپرس به ارتباط با دیگران در سطح «اگزیستانس» یعنی؛ پذیرفتن تمامیت دیگری و دلواپس خود و دیگری توأمان بودن، گوش فرا دهیم. با این وجود، بایستی همواره متوجه خطرات و محدویت های ارتباط با دیگری باشیم (سارتر).

کلیدواژه ها:

یاسپرس ، هایدگر ، سارتر ، اگزیستانس ، ارتباط