نگاهی کوتاه به پیش زمینه ی اموال اعراض شده در متون فقه امامیه و قانون مدنی ایران

اموال اعراض شده در زمره مصادیق مباحات و یک عمل حقوقی یک طرفه ) ایقاع ( محسوب می شود ؛ بدین بیان به نظر مشهور فقهای امامیه اعراض نیز مانند ابراء سبب سقوط حق عینی است و تنها با اراده مالک واقع می شود و نیازبه تراضی دیگری ندارد و بدون اینکه آن را به دیگری واگذارد از عین و منافع مال خود صرف نظر و چشم پوشی می کند.و این عمل موجب می گردد که آن مال بلا مالک و از مباحات محسوب شود و هرکس می تواند از طریق حیازتمالک آن گردد ؛ مثل مالی که در دریا غرق شده و مالکش از به دست آوردن آن ناامید شده و دیگری به قصد تملک آن را برمی دارد و مالک عین و منفعت آن می شود، و احکام اموال پیدا شده بر آن ها مترتب نیست. و مال پیدا شدهجزء اموال اعراض شده به شمار می رود. همچنین، در قانون مدنی ایران اگر چه ماده صریحی راجع به اعراض ندارد ، ولی در ماده 178 مقرر می دارد: مالی که در دریا غرق شده و مالک از آن اعراض کرده است مال کسی است که آن رابیرون بیاورد به همین دلیل است که اعراض دو اثر دارد: یکی سقوط مالکیت اعراض کننده و دیگری تبدیل شدن مال مملوک به مال مباح. درضمن روش گرد آوری مطالب به صورت کتابخانه ای است.

کلیدواژه ها:

مالکیت ، اموال ، اعراض ، فقه امامیه ، قانون مدنی ایران