تحلیل آثارتادائو آندو بر اساس دیدگاه کاری یورماکا

رهیافت معماری برای نیل به تجسم یک الگوی جهان شمول،از گذرگاه عینیت بخشیدن به احساسات درونی انسان می گذرد.فرم وفضا دو عنصر اصلی معماری هستند که هر معمار متاثر از تجارب شخصی و شرایط محیطی،اجتماعی و اقتصادی،رویکردی متفاوت نسبت بههمتایان خود برای آفرینش آنها دارد.در این میان بررسی رویکردهای معماران در روش های طراحی،ابزارهای عملی را برای حل مسائل طراحیمبتنی بر نیازهای مشخص ارائه دهد.تادائوآندو از مطرح ترین معماران پست مدرن نسل دوم ژاپن است که توجه عمده اش بر تلفیق فرم هایمدرن با مفاهیم و شیوه های سنتی ژاپن استوار است.کارهای آندو بر اساس ساختار و کالبد به سه بخش معماری یگانه انگار،دوگانه انگار وکثرت گرا تقسیم می شود.آندو بر این باور است که فرم از تاثیر فضایی می کاهد و در نتیجه جذابیت معماری را محدود می کند.این نگرش درآثار معماری اولیه او که به عنوان معماری یگانه انگار شناخته می شود به چشم می خورد،اما در نهایت در سال 1985 با تغییر جهت فکری خود،با نفی شخصیت برتر فضا نسبت به فرم،به آزادی فرم دست می یابد که آثار معماری این دوره وی در طبقه بندی معماری کثرت گرا قرارمی گیرد.نگاه متفاوت آندو به معماری کلیساها و معابد باعث گردید که در این مقاله به تحلیل و بررسی دو اثر معبد آب و کلیسای روی آبپرداخته شود.در این مقاله سعی بر آن است تا با روش تحقیق کیفی و از دیدگاه صاحب نظران روش های طراحی ،نحوه ی مواجهه معمار باطرح و فرآیند روش های آفرینش و خلق فرم و فضای بنا به شیوه تحلیلی توصیفی بررسی و تحلیل گردد.

کلیدواژه ها:

تادائوآندو ، روش طراحی ، معماری یگانه انگار ، دوگانه انگار ، کثرت گرا