چالشهای مراکزآموزشی غیرانتفاعی درایران

نگاهی که امروز نسبت به آموزش و پرورش وجود دارد این است که پولی که در آموزش و پرورش خرج می شود یک هزینه بی بازگشت است. 99 درصد بودجه آموزش و پرورش صرف پرداخت حقوق پرسنل این وزارتخانه می شود. بسیاری از مدارس غیردولتی در ساختمان هایی دایر شده اند که استانداردهای لازم فضای آموزشی، رفاهی و ورزشی و ... را ندارند.مبنای هر نوع توسعه (اعم از توسعه سیاسی، توسعه اقتصادی و ...)، توسعه فرهنگی است. در ده ه 60 و نخستین سال های پس از پایان جنگ تحمیلی بدلیل مواجه شدن سیستم آموزشی کشور با 18 میلیون دانش آموز و کسری بودجه در این زمینه، دولت برای کاهش فشارهای وارده بر پیکره آموزش و پرورش، مشارکت بخش غیردولتی در امر تعلیم و تربیت و به منظور صرفه جویی مالی و کاهش تصدی­گری دولت در این زمینه و ایجاد رقابت هدفمند در جهت ارتقای کیفیت آموزشی مدارس و توسعه برنامه ­های 1 بنیادی آموزش و پرورش از طریق تاسیس و اداره مدارس و مراکز آموزش و پرورش غیردولتی را در دستور کار خود قرار داد.تاسیس این مدارس از همان آغاز موافقان و مخالفان خود را داشت. مخالفان خصوصی سازی آموزش و پرورش معتقد بودند خصوصی سازی آموزش، به شکاف طبقاتی در جامعه بیشتر دامن می ­زند و طبقاتی که از تمکن مالی بالاتری برخوردار هستند طبعا از آموزشی که با آن به مثابه کالا برخورد شده است بیشتر برخوردار می شوند و این در حالی­ است که این امر برای همه باید بصورت یکسان اجرا شود. موافقان خصوصی سازی آموزش و پرورش هم با توجه به فشارهای مالی مختلف بر پیکره آموزش و پرورش، خصوصی سازی و گسیل داشتن جمعی از دانش آموزان به سوی مدارس غیردولتی را فرصتی برای دولت و استفاده بهتر از منابع مالی موجود در مدارس دولتی بیان می­ کردند. اکنون حدود 25 سال از تاسیس اولین مدارس غیرانتفاعی در کشور می گذرد.

کلیدواژه ها:

آموزش وپرورش ، مدارس غیرانتفاعی ، آسیب شناسی ، دانش آموزان