نقد و بررسی تیوری اقتضایی در حوزه مدیریت

نظریه پردازان مکتب کلاسیک اصول یا مدل های جهان شمولی را تدوین نموده اند که می تواند در همه وضعیت ها به کار آید، آنها سازمان را اساسا به عنوان سیستم های بسته ای میپنداشتند که برای تحقق اهداف به طور کارآمد ایجاد شده اند. موضوع مشترک در بین نظریه پردازان نیوکلاسیک شناخت ماهیت اجتماعی سازمان هاست. این نظریه پردازان سازمانها را به عنوان پدیدههایی متشکل از افراد و وظایف می دانند. نظریه پردازان نیوکلاسیک نوعی دیدگاه انسانی در برابر دیدگاه ماشینی طرفداران مکتب کلاسیک ها ارایه دادند. نه نظریه پردازان کلاسیک و نه نظریه پردازان نیوکلاسیک موفق به ارایه مدارک و شواهد محکمی نشدندکه ثابت کنند راه پیشنهادی آنها بهترین بوده و در همه شرایط کاربرد دارد. طرفداران نظریه اقتضایی از نظریات نظریه پردازان کلاسیک بهره گرفته و آنرا در یک زمینه موقعیتی مطرح کرده اند. نظریه اقتضایی علاوه بر تاکید بر این موضوع که یک بهترینروش وجود ندارد، در تعیین متغیرهای اقتضایی که در تعیین ساختار صحیح سازمانی از اهمیت شایانی برخوردارند، گامهای موثری برداشته اند. ولی این تیوری نیز از گزند انتقاد منتقدان مصون نمانده و انتقاداتی مانند توجه زیاد به تغییرات محیطی و تاثیر آن بر شیوه های رهبری، نبودن معیاری روشن اندازه گیری دقیق کیفیت رابطه رییس و مریوس، فقدان اساس منطقی الگوی مقیاس ناخوشایندترین همکاربه آن وارد کرده اند

کلیدواژه ها:

تیوری اقتضایی ، مدیریت ، مدیریت اقتضایی ، رهبری اقتضایی