بررسی فضاهای سبز شهری در محدوده کلانشهر تبریز

گسترش و توسعه شهر و تراکم جمعیت و ساختمان شهر احساس نیاز به خلوت را در انسان بیشتر می کند و پارک به منزله کانون حیاتی شهر ناشی از گرایش فطری انسان به طبیعت است. این فضای فرهنگی دست ساخته و اهلی شده به دست انسان به خاطر پیامدهای رشد شهری و پیچیدگی معضلات زیست محیطی آن گسترش آن را اجتناب ناپذیر کرده است. در این راستا شناخت وضع موجود جهت سامان دادن به کاربری فضاهای سبز با توجه به نیازهای موجود ضروری می باشد. در حال حاضر در مقایسه با سایر سرمایه گذاریهای شهری غالبا طرح ریزی و مدیریت فضای سبز از حمایت های مالی کمتر برخوردار است. با توجه به اینکه کاربریهای عمومی به دلیل عدم دسترسی مناسب، عدم استقرار مناسب، تراکم بالای جمعیت و.. . نمی توانند پاسخگویی مردم باشند و کاربری فضای سبز یکی از کاربری های عمومی است پس ضرورت دارد که نحوه توزیع آن و مطابقتش با استاندارهای شهری بررسی شود. در این مقاله با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی به توزیع فضای سبز در بین مناطق دهگانه تبریز پرداخته شده است . نتایج حاکی از آن است که در محدوده شهر تبریز همچنین تا سال 1390 در حدود 174 پارک به ثبت رسیده که در این مطالعه بر اساس مساحت به پنج طبقه پارک های همسایگی، محله ای، ناحیه ای، شهری و منطقه ای تقسیم شده اند. برای تحلیل دسترسی فضاهای سبز شهری در سطح شهر در این مقاله از دو شاخص شعاع دسترسی و سرانه در سطح مناطق شهری استفاده شده است که بر اساس آن سرانه کل پارکهای شهری معادل 3/19 مترمربع می باشد که کمترین سرانه 2/61 مترمربع برای منطقه یک و بیشترین آن مربوط به منطقه پنج برابر با 23/98 مترمربع است.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، پارک ، سرانه فضاهای سبز شهری ، شهر تبریز