بررسی عوامل موثر بر تحول مسکن در ایران

افزایش بی رویه جمعیت شهرهای کشور در چند دهه اخیر به دلیل تمرکز گرایی و مهاجرت و سیاستهای نادرست در زمینه احداث واحدهای مسکونی و واگذاری زمین موجب توسعه غیر منطقی شهرها شد. از طرف دیگر فقدان تعادل در توزیع کاربری ها و امکانات شهری و همچنین تفاوت در امکانات محیط طبیعی شهرها و دگرگونی الگوهای رفتاری و ارزشی منجر به طبقاتی شدن عرصه شهرها شد این خود باعث شد که مرزبندی اقتصادی شکل گرفته و در نتیجه بسیاری از روابط شهروندی ، محله ای و همسایگی به ناپایدارترین شکل ممکن تنزل یافت. برای جلوگیری از توسعه بی رویه شهرها و افزایش مشکلات این شهرها، ایجاد شهرها و شهرک های جدید در اطراف این شهرها، بخصوص شهرهای بزرگ نظیر تهران، تبریز، اصفهان و ... اجتناب ناپذیر مینمود به دلیل اینکه این شهرهای جدید در واقع سرریز جمعیتی شهرهای بزرگ را در خود جای می دادند بیشتر جنبه سکونتی داشت و واحدهای صنعتی و کارگاهی و ... نقش مستقیم چندانی در ایجاد و توسعه آنها نداشتند ، طراحی واحدهای مسکونی اهمیتی خاص در این شهرها پیدا میکرد. طراحی واحدهای مسکونی چه به صورت تک واحدی و چه به صورت آپارتمانی و یا مجتمع باید به نحوی شکل میگرفت که علاوه برداشتن ویژگیهای معماری مدرن و پاسخگویی به نیازهای امروزه یک خانواده، تبلوری از فرهنگ و معماری ایرانی را با خود به همراه داشته باشد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، معماری ، محیط