هنر مدرن و اکنونیت

زندگی بشر همواره با هنر در اشکال مختلف، از سر و کله زدن با اموری متعی ن همچون تصویر و نمایش تا اموری انتزاعی همچون شعر و موسیقی، همراه و همگام بوده و گویی سرآغاز حیات یشر و آفرینش هنری توامان بودهاند. با در نظر گرفت ن مدارک و شواهد تاریخی، که اساسا پس از هگل معنا یافت، هنر دستخوش تحولات فراوانی در طی حاکمیت بشر بر زمین بوده است؛ زمانی معطوف به آیینها و باورهای جادویی بوده و مقدس انگاشته شده، و دیرزمانی در خدمت مذهب و در پیوندی پدیدار با حکومت قرار داشته است. در دوران مدرن، با از میان رفتن حاکمیت ذاتی کلیسا؛ و امکانیافتن مرکز زدایی ذاتی مدرن، هنر جایگاه خود را از دست میدهد و برای ادامه ی حیاتاش به سوی خودآیین شدن میرود. این سوبژکتیویتهی خودآیین مدرن قسمی از عمر خود را در خدمت دانش و قسمی دیگر را در گرو احساس وامیگذارد و از این راه سعی در آگاهسازی دیگریمیکند. این آگاهی یا سوبژکتیویتهی مدرن از اواسط قرن بیستم تا به امروز (اوایل قرن بیست و یکم)، در ملغمهای مش وش از معانی، ایدهها و مفاهی م بیمفهوم دست و پا میزند؛ آگاهی هگلی و مالیخولیای رهاییبخش نیچهای جای خود را به تشویشی شیادانه میدهند و در این طی طریق، هر شکلی از سوبژکتیویته در هنر سرکوب میشود.هدف از این نوشتار، بنا بر اهمیت سوبژکتیویتهی مذکور: هنر و اکنونی ت آن، ور رفتن با دملی در بدن هنر معاصر، با عنوان مفهوم سازی است. در این راستا گرانیگاه اصلی بر شانهی مفهوم کلیت -به معنای مدرن آن- بنا شده است، و تلاش میکنیم با مداقه در زیبایی شناسی متاخر، به ارزیابیای به معنای دقیق نیچه ای دست یابیم.

کلیدواژه ها:

هنر ، تاریخ ، فلسفه ، مدرن ، پست مدرن ، مفهوم