قصه گنبد سیاه هفت پیکر به مثابه شعری نمایشی برای پیش بند و خیال بازی

این مقاله ابتدا در راستای تبیین روش و نظریه بنیانی خویش، با بهره گیری اراء متخصصان نمایش عروسکی از جمله؛ سرگیی آبراتسف با و با توجه به یک مقایسه تطبیقی بوطیقای نمایش انفرادی ایرانی، فتوت نامه سلطانی نوشته ملاحسین واعظ کاشفی به نظریه پردازی نمایش عروسک ایرانی می پردازد. در واقع سعی دارد با بررسی رساله فتوت نامه سلطانی به قواعدی برای اجرای نمایش عروسکی دست یابد که به کمک الگوی بدست آمده، توان اجرایی قصه گنبد سیاه را به عنوان نمونه موردی، پژوهش نماید این مقاله درصدد اثبات این ایده است که نظامی گنجوی، افساانه شب شبنه هفت پیکر را بعنوان یک متن اجرایی برای نمایشگران سروده است. روش پژوهش ایجاد نظریه برای کشف الگوی است که بتوان براساس آن متنی را به صورت تطبیقی مقایسه کرد روش گردآوری اطلاعات از طریق اسناد کتابخانه ای انجام شده است. از نظر نگارندگان، با توجه به نظریه بنیانی مقاله، که با تمرکز بر متن قصه گنبد سیاه، بعنوان یکی از تمثیلی ترین و دراماتیک ترین قصه های درون منظومه هفت پیکر است قصه این گبند توان اجرای نمایش عروسکی سایه دارد، و به نظر نگارندگان این مقاله، این امکان وجود دارد که نظامی آن را برای آفرینش هنری قابل تماشا پرداخته باشد.

کلیدواژه ها:

قصه گنبد سیاه ، فتوت نامه سلطانی ، نمایش عروسکی