اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی و خودکارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی مراجعه کننده به مراکز روانشناختی

افسردگی واژه ای شناخته شده اما مساله ای چالش برانگیز در عرصه ی بهداشت روانی است. هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی و خود کارآمدی عمومی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بوده است. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون دو گروهی آزمایش و کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه ی بیماران مبتلا به افسردگی اساسی بودند که در نیمه ی دوم سال 1397 به مراکز و کلینیک های درمانی و مشاوره ای شهر یاسوج مراجعه کرده بودند. نمونه ی آماری پژوهش شامل دو گروه 15 نفری 15) نفر گروه آزمایش و 15 نفر گروه کنترل) بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل جایگزین شدند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس خود کارآمد عمومی((GSE-10 و پرسشنامه احساس تنهایی (دهشیری، (1387 استفاده شد. برای تحلیل داده های این پژوهش از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری و تک متغیری استفاده گردید. یافته های پژوهش حاضر نشان داد که روش گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد بر احساس تنهایی و خودکارآمدی عمومی بیماران با افسردگی اساسی موثر است .(P> 0/05) با توجه به این یافته ها می توان نتیجه گرفت که گروه درمانی مبتنی بر پذیرش و تعهد، موجب بهبودی افراد مبتلایان به افسردگی اساسی از طریق افزایش خودکارآمدی عمومی و کاهش احساس تنهایی میگردد.

کلیدواژه ها:

گروه درمانی ، پذیرش و تعهد ، احساس تنهایی ، خودکارآمدی عمومی ، افسردگی اساسی.