رابطه بین ویژگی های شخصیتی و یادگیری خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر اقلید

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ویژگی های شخصیتی و راهبردهای یادگیری خودتنظیمی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر اقلید بود. روش پژوهش از لحاظ هدف، کاربردی و از لحاظ روش گردآوری اطلاعات، همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل تمامی دانش آموزان دوره دوم متوسطه شهر اقلید در سال تحصیلی 94-1393 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چندمرحله ای از بین مدارس دوره دوم متوسطه شهر اقلید به صورت تصادفی 8 مدرسه انتخاب و از هر مدرسه یک کلاس به تصادف انتخاب و تمام دانش آموزان آن کلاس ها به عنوان نمونه آماری در پژوهش حاضر شرکت داده شدند. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه های ویژگی شخصیتی نیو (1992) یادگیری خودتنظیمی پنتریچ و دی گروت (1990) و عملکرد تحصیلی فام و تیلور (1990) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از آزمونهای ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به شیوه همزمان استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد بین ویژگیهای شخصیتی رواننژندی با عملکرد تحصیلی رابطه معکوس معنادار و بین توافقپذیری، وظیفه شناسی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان رابطه مستقیم معنادار وجود دارد. بین یادگیری خودتنظیمی و زیرمقایسه ای ارزش تکلیف، راهبردهای شناختی و فراشناختی با عملکرد تحصیلی دانش آموزان رابطه مستقیم معنادار وجود دارد. ابعاد روان نژندی به صورت معکوس و وظیفه شناسی به صورت مستقیم قادر به پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان می باشند. همچنین راهبرد فراشناختی به صورت مستقیم قادر به پیش بینی عملکرد تحصیلی دانش آموزان می باشد.

کلیدواژه ها:

ویژگی های شخصیتی ، راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ، عملکرد تحصیلی