نقش اضطراب و افسردگی در پیش بینی کنندگی امید به زندگی پرستاران بیمارستانهای شهر شیراز

این مطالعه با هدف بررسی نقش اضطراب و افسردگی در پیش بینی کنندگی امید به زندگی پرستاران بیمارستان-های شهر شیراز انجام شد. روش تحقیق از نظر هدف کاربردی و از حیث گردآوری اطلاعات توصیفی- همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه پرستاران بیمارستان های دنا و نمازی شیراز بودند. برای تعیین حجم نمونه با مراجعه به جدول کرجسی مورگان تعداد 331 نفر با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی انتخاب گردید. ابزار پژوهش پرسشنامه های افسردگی، اضطراب DASS و امید اسنایدر بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها در سطح توصیفی از میانگین و انحراف معیار و در سطح استنباطی از رگرسیون چندگانه استفاد شد. نتایج نشان داد که اضطراب و افسردگی قدرت پیش بینی امید به زندگی در بین پرستاران شهر شیراز را دارد .(p> 001) بدین معنی که با بالا رفتن میزان اضطراب و افسردگی پرستاران، به احتمال بیشتری امید به زندگی آنها کاهش پیدا می کند. با توجه به یافته ها میتوان نتیجه گرفت که تعداد قابل توجهی از پرستاران درجاتی از افسردگی، اضطراب و استرس مشاهده می شود. نظر به اینکه پرستاران نقش مهمی در بهبود و ارتقاء سلامت افراد جامعه دارند رفع عوامل زمینه ساز، ایجاد کننده واکنش های هیجانی در پرستاران، به عنوان یک اولویت بهداشتی مطرح می گردد.

کلیدواژه ها:

افسردگی ، اضطراب ، امید به زندگی ، پرستاران