بررسی رابطه خود کار آمدی عمومی و سلامت اجتماعی دردانش آموزان نوجوان دختر

سلامت اجتماعی، در کنار سایر ابعاد سلامتی (جسمی، روانی، معنوی) از جایگاه قابل توجهی برخوردار میباشد و تحت تاثیر عوامل مختلفی قرار دارد، از جمله این عوامل می توان به میزان ودرک خودکار آمدی در افراد اشاره نمود. با توجه به این مهم؛ پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه خودکارآمدی(-self (efficacyو سلامت اجتماعی (social health)در دانش آموزان دخترنوجوان 15-18سال شهر تهران انجام شده است. این پژوهش به روش پیمایشی ونمونه گیری خوشه ای و با انتخاب تصادفی 220نفر بهعنوان حجم نمونه انجام شده است. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه های -1خودکارآمدی عمومی شرر((1982 و -2سلامت اجتماعی کییز(فرم کوتاه،(2004 می باشد. داده های بدست آمده توسط ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفت.یافته های حاصل از تحلیل داده ها رابطه معنیدار و مستقیمی رابین میزان خود کارآمدی و سلامت اجتماعی دردختران نوجوانان ((P=0/000,r=0/368 نشان داد. برای بررسی بیشتر رابطه خودکار آمدی با ابعادپنجگانه سلامت اجتماعی توسط آزمون همبستگی پیرسون اندازه گیری شد که نتایج بین دو متغیر خودکارآمدی و بعد شکوفایی اجتماعی (sig=0/000,r=0/342)، خود کار آمدی و مشارکت اجتماعی(sig=0/001,r=0/228 )، ، خودکارآمدی و پذیرش اجتماعی (sig=0/000,r=0/224)، ،خودکار آمدی ودر نهایت وابستگی اجتماعی (sig=0/021,r=0/120)، در سطح کوچکتر از 0/001 رابطه معنیدار بوده و جهت این روابط مثبت است. به بیانی بهتر، افزایش خودکارآمدی موجب افزایش بیشتری در بعدهای شکوفایی اجتماعی و مشارکت وپذیرش اجتماعی نسبت به بعد دیگر وابستگی اجتماعی شده است. در عین حال، بین خودکار آمدی و انسجام اجتماعی با ضریب همبستگی پیرسون 0/079 و سطح معنیداری 0/128رابطه معنیداری وجود ندارد . با توجه به اینکه دوره نوجوانی دوره ای مهم در رشد و تکامل می باشد وخودکارآمدی از جمله عوامل بسیار در ابعاد متفاوت سلامت ازجمله سلامت اجتماعی می باشد ،ضرورت و توجه بیشتر مسیولین و مشاوران امر تعلیم و تربیت را در این زمینه ضروری می سازد.

کلیدواژه ها:

خود کارآمدی عمومی ، سلامت اجتماعی ، دختران نوجوان