بررسی اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی گروهی بر افزایش رضایت زناشویی زنان

مقدمه: قبل از ده هی هفتم قرن بیستم، تحقیقات انجام شده در خصوص خانواده به طور عمده حول محور طلاق و اثرات اجتماعی و روانی آن بر اعضای خانواده متمرکز بود. ولی از این ده ه به بعد، توجه محققان به مسیله نارضایتی از زندگی زناشویی معطوف شد. بنابراین، هدف تحقیق حاضر این بوده است تا اثربخشی رویکرد وجودی به شیوه روان درمانی گروهی را بر افزایش رضایت زناشویی زنان متاهل بررسی نماید. مواد و روش ها: در این پژوهش، از طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل استفاده شده است، که طرح شبه آزمایشی و در مقوله طرح های کاربردی و توسعه ای می باشد. جامعه آماری این پژوهش شامل زنان متاهل ساکن در ناحیه 9شهرداری شهر مشهد بوده اند. انتخاب نمونه ی مورد پژوهش به در مرحله اول به دلیل انسانی بودن پژوهش، به شیوه در دسترس بود، اما در مرحله دوم برای انتخاب اعضای گروه از میان داوطلبان به شیوه نمونه گیری تصادفی ساده 10 نفر درگروه آزمایش و 10نفر در گروه کنترل قرار گرفتند. شرکت کنندگان گروه آزمایش، بصورت هفتگی 12جلسه2ساعته درمان وجودی به شیوه گروهی، و شرکت کنندگان گروه مداخله نما بصورت هفتگی 12 جلسه دو ساعته، آموزش ریاضی عمومی بصورت گروهی، دریافت کردند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه جمعیت شناختی و رضایت زناشویی انریچ بود. یافته ها: تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از با روشهای آماری آزمونهای ناپارامتری ویلکاکسون و یومان ویتنی انجام شد. بررسی یافته ها نشان داد که فرضیه های پژوهش مبنی بر افزایش مولفه های رضایت، ارتباط و حل تعارض پس از دریافت درمان وجودی به شیوه گروهی تایید، اما فرضیه مبنی بر کاهش مولفه تحریف آرمانی رد می گردد.نتیجه گیری: با توجه به یافته های تحقیقی پیشنهاد می شود، که درمانگران به منظور افزایش رضایت زناشویی زنان متاهل، درمان وجودی به شیوه گروهی را نیز مدنظر قرار دهند.

کلیدواژه ها:

اثر بخشی ، درمان وجودی به شیوه گروهی ، رضایت زناشویی