اثربخشی روش فعالسازی رفتاری بر افسردگی و خودکارآمدی اجتماعی زنان افسرده در یزد

هدف از این تحقیق بررسی اثربخشی درمان فعالسازی رفتاری کوتاه مدت بر کاهش افسردگی و افزایش خودکار آمدی زنان افسردهای میباشد؛ که به یکی از کلینیکهای روانپزشکی شهر یزد مراجعه کرده بودند. در تحقیق حاضر از روش شبه آزمایشی از نوع پیشآزمون – پسآزمون همراه با گروه کنترل استفاده شد. این افراد به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به دو گروه 10 نفره آزمایش و کنترل تقسیم شدند. هر دو گروه پرسشنامه افسردگی بک و خودکارآمدی اجتماعی (اسمیت و بتز،(2000 را قبل و بعد از درمان تکمیل کردند. جلسات درمانی طی 8 جلسه 1/5 ساعته برگزار شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون کواریانس استفاده شد. نتایج آزمون تحلیل کواریانس نشان داد که مداخله درمانی فعال سازی رفتاری کوتاه مدت باعث کاهش افسردگی در این زنان بوده ولی در مورد خودکار آمدی اجتماعی موثر واقع نشد. (P> 0/05)

کلیدواژه ها:

ا فسردگی ، خودکارآمدی اجتماعی ، فعالسازی رفتاری کوتاه مدت ، زنان