سیاست هی بهبود فرآیند آموزش و پرورش در کشورهای در حال توسعه

در سه دهه ی گذشته,کشورهای توسعه یافته در حال توسعه,با فراز و نشیب فراوانی در زمینه های سیاسی,اقتصادی,فرهنگی و آموزشی مواجه بوده اند.در رویارویی با بسیاری از چالش های بالقوه ی آینده ,سیستم آموزشی به عنوان سرمایه ای ضروری در تلاش برای تحقق اهداف مربوط به توسعه,تلقی شده و مهم ترین ابزار موجود برای پیشبرد برنامه ها و واقعیت بخشیدن به آزمان های هر ملت محسوب گردیده است در آغازین سالهای قرن جدید,ضروری است که همه ی انسان ها مسوولانه به اهداف و ابزار تعلیم و تربیت توجه کنند.پال های بزرگ در تمامی ابعاد وسیع جامعه,پشم اندازی از ضرورت نوآوری,احیاء و ابداع را به مت نشان می دهد.چگونه ممکن است این چالش های بزرگ,توجه سیاست گزاران آموزشی را جلب نکند؟برای رسیدن به این اهداف,باید با تنش های اصلی روبه رو شویم و بر آنان فائق آییم,تنش میان جوامع جهانی و محلی,تنش های همگانی و فردی,تنش میان سنت و تجدد,تش میان ملاحظات دراز مدت و کوتاه مدت و بالاخره تن شمیان توسعه ی فق العاده ی دانش و ظرفیت تطابق بشر با آن و در نهایت,عامل همیشگی دیگر,تنش میان معنویات و مادیات است.در این جا وظیفه ی متعالی سیستم آموزشی و اهمیت جایگاه آن مشهود و مشخص می گردد.و این گفته اغراق نیست که بقای انسان ها به اجرای این وظیفه,بستگی دارد.این مقاله سعی در نشان دادن نقش کلیدی آموزش و پرورش در بهبود و توسعه ی سیاست های کشورهای در حال توسعه دارد.