تلاش برای خروج از پارادایم کارایی محوری-یک خوانش فلسفی

به نظر می رسد اکنون خطر عمده ی پیش روی جامعه انسانی تقلیل دانش به نظامی منفرد است که تنها معیار بررسی آن کارآیی است. مدیریت امروزی تنها به سودای کارایی شکل گرفته و جنبه عقلانی تعاملات انسانی را نادیده می گیرد. از نگاه محاسبه گر، یک چیز فقط تا جایی به حساب می آید که کارآیی داشته باشد و اینگونه است که دید کارایی محور به پارادایم دوران سرمایه داری تبدیل شده است. درون چنین نظامی مفاهیم به جای اینکه بر اساس عواملی انسانی تبیین شوند، بر اساس میل مفرط به افزایش ارزش مبادلاتی تبیین می شوند . هدف ما در این تحقیق پاسخ به این پرسش است که آیا براستی التزام به کارایی موجب سعادت بشر شده است. به نظر می رسد این تفکر که جامعه یک ماهیت کلی دارد که اگر اهداف ما با این ماهیت منطبق شود اثربخش خواهد بود به تمامیت خواهی منجر می شود. پس اولین گام پرسش مدام از مفاهیم بوده و گام بعدی تلاشی است برای فهمیدن سویه های مبهم پارادایم کارایی محور . بهره وری تنها وضع مجموعه ای ازفرمول ها نیست، بلکه مبتنی است بر پذیرا بودن تفاوت ها و این حقیقت که مفاهیم اجتماعی از پیش داده شده نبوده و قابل تقلیل به فرازبانی یکه نیستند. این مقاله از حیث روش شناسی توصیف تحلیلی بوده و در چارچوب نظریه انتقادی نگاشته شده است.