بررسی رابطه بین تمرکز مالکیت و تغییر حسابرس در بورس اوراق بهادار تهران

در این مقاله، رابطه بین تمرکز مالکیت و تصمیم تغییر حسابرس در بازار سرمایه ایران بررسی میشود. ساختار مالکیت شرکتها در ایران مشابه بیشتر کشورهای آسیایی متمرکز و مبتنی بر مالکیت سهامداران عمده است که اغلب در مدیریت شرکت مشارکت دارند. ادبیات تحقیق تئوری نمایندگی دو نوع مسئله نمایندگی را برای این وضعیت مطرح می نماید، رابطه مدیران و سهامداران (خطر نوع 1) و رابطه سهامداران دارای کنترل و سهامداران اقلیت (خطر نوع 2). در این میان، تحقیقاتی نیز وجود دارد که نشان می دهد با افزایش مالکیت عمده، هزینه های نمایندگی کاهش می یابد. بدین ترتیب، دو دیدگاه متضاد درباره نقش سهامداران بزرگ در شرکتها مطرح است. به منظور بررسی تاثیر تمرکز مالکیت بر احتمال تغییر حسابرس، نمونه ای مشتمل بر 1221 مشاهده سال-شرکت طی سال های 1383 الی 1390 انتخاب گردید. در این تحقیق، علاوه بر متغیرهای تمرکز مالکیت از برخی خصوصیات حسابرس و صاحبکار نیز به عنوان متغیرهای کنترلی استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان می دهد با افزایش درصد مالکیت متعلق به بزرگترین سهامدار، احتمال تغییر منفی حسابرس کاهش می یابد. همچنین با افزایش تعداد سهامداران عمده احتمال تغییر منفی حسابرس افزایش می یابد، اما بین درصد مالکیت سهامداران عمده و تغییر منفی حسابرس رابطه ی معناداری وجود ندارد.

کلیدواژه ها:

فرضیه نظارت فعال ، فرضیه فرصت طلبی ، بزرگترین سهامدار ، سهامداران عمده ، تغییر حسابرس ، اندازه حسابرس