بررسی مرور زمان در دعاوی کار

وقتی جرمی رخ میدهد، جامعه دچار نگرانی و تشویش میشود. یکی از دلایل تعقیب مجرم و اجرای مجازات، پاسخ به این نگرانی است، اما اگرجرم فراموش شد و از سوی مجرم به موقع مورد تعقیب قرار نگرفت، تعقیب مجدد وی بعد از گذشت مدت طولانی، جامعه را بار دیگر در حالتتشویش و نگرانی فرو می برد.بنابراین، عملا اعمال مجازات به اهدافی که برای آن در نظر گرفته شده، مغایرت پیدا می کند. در امور مدنی نیز به دلایلی مشابه، مرور زمانپیش بینی شده است. نظام قضایی نمی تواند برای اقامه دعوا از سوی خواهان به انتظار بنشیند، در صورتی که وی در زمان معقول و معمول، اقامهدعوا نکرد، منطق حکم میکند که دیگر بعد از گذشت آن مدت، وی حق اقامه دعوا را نداشته باشد.مرور زمان یکی از اصولی است که نظامهای مختلف حقوقی بر آن صحه گذاردهاند. اگر مدت زمان مشخصی از ایجاد حقی که مورد اختلاف قرارگرفته و یا جرمی که واقع شده است بگذرد و ذینفع و یا شاکی خصوصی احقاق حق خود و یا مجازات مجرم را طلب نکند، عرف، عقل و مصالحاجتماعی باعث تصویب قوانینی در نظامهای حقوقی دنیا شده اند که طبق آنها دستگاه قضایی نمیتواند برای دریافت حق ذینفع و یا مجازاتمجرم وارد عمل شود. مرور زمان از مسایل عقلی است که وجود آن در هر نظام حقوقی، موجب ایجاد نظم و دقت در رسیدگی می شود. مبنایمرور زمان نوعی مصلحت اندیشی همراه با ایجاد نظم در رابطه اجتماعی است و هدف مقنن از ایجاد این تاسیس حقوقی، نوعی فصل خصومتبوده که مجرای رسیدگی به مساله را قائم به موعد و مدت زمان خاصی کند تا افراد بعد از گذشت این مدت، حقوق خود را ثابت و غیر قابلتعرض ببینند.

کلیدواژه ها:

دعاوی ، کار ، مرور زمان حقوق