نقش پیش بینی کنندگی تحمل پریشانی و خودکارآمدی در آسیب روانی دانشجویان

پژوهش حاضر با هدف تعیین نقش تحمل پریشانی و خودکارآمدی در پیش بینی آسیبروانی دانشجویان انجام شد. روش تحقیق از نوع همبستگی است. گروه نمونه شامل935 نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بود که به روش نمونه گیری تصادفی انتخابشدند. جهت جمع آوری داده ها از مقیاس تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) ومقیاس ملی سلامت روان دانشجویان استفاده گردید. یافته ها نشان داد که بین تحملپریشانی (p<0/001 و r= -0/523) و خودکارآمدی (p<0/001 و r= -0/572) با آسیب روانی همبستگی منفی معناداری وجود دارد علاوه براین تحمل پریشانی و خودکارآمدیدر مجموع قادر به تبیین 42 درصد تغییرات آسیب روانی (p<0/001 و r(2)=0/416) بودند. یافته های این پژوهش، ضرورت توجه جدی تر مسوولان دانشگاه ها را در زمینهآموزش مهارت تحمل پریشانی و خودکارآمدی در دانشجویان نشان می دهد.

کلیدواژه ها:

آسیب روانی ، تحمل پریشانی ، خودکارآمدی ، دانشجویان