موانع سیاسی- حقوقی الحاق ایران به کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل متحد

شکنجه یکی از مهم ترین جرایم علیه حقوق بشر و نمود رفتاری غیرانسانی است که در تمام قوانین ملی و بین المللی، به دلیل توهین به کرامت و شرافت انسانی، مورد قبح و نفرت قرارگرفته است. برای ریشه کن نمودن این رفتار موحش و به دور از اخلاقیات نیاز به عزم جامعه بین الملل در کنار قوانین داخلی کشورها است. یکی از مهم ترین اسناد بین المللی که به ممنوعیت مطلق شکنجه اهتمام داشته است کنوانسیون منع شکنجه سازمان ملل متحد می باشد که تاکنون جمهوری اسلامی ایران در مورد الحاق یا عدم الحاق به آن نتوانسته است تصمیم واحدی اتخاذ نماید. این پژوهش با هدف بررسی موانع سیاسی و حقوقی الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون منع شکنجه، به دنبال پاسخ به این پرسش ها است که چه موانعی بر سر راه الحاق جمهوری اسلامی ایران وجود دارد این موانع قابل حل و فصل هستند یا خیر یافته های حاصل از این پژوهش در راستای پاسخ به این سوالات، مهم ترین موانع سیاسی و حقوقی جمهوری اسلامی ایران در صورت الحاق به کنوانسیون منع شکنجه را وضع مقررات جدید، حاکمیت، مذهب، نظام حقوقی، وفای به عهد، قاعده رکون، قاعده نفی سبیل و احتساب یا عدم احتساب مجازات قانونی به عنوان شکنجه می داند. راه حل های پیشنهادی برای رفع این موانع را می توان به استفاده از حق شرط، ارجاع به داوری، حذف برخی از مجازات خشن و استفاده از مجازات نقدی و حبس به جای مجازات قصاص و شلاق در نظر گرفت. در این پژوهش از روش توصیفی- تحلیلی و نیز روش مقایسه ای مبتنی بر مطالعه اسنادی و بهره مندی از منابع کتابخانه ای بهره گرفته ایم.

کلیدواژه ها:

حقوق بشر ، شکنجه ، کنوانسیون منع شکنجه ، قانون اساسی