انگاره حیات شهری پایدار در تجلی حمل ونقل پاک ریلی

امروزه در بسیاری از شهرهای جهان، رویکرد توسعه بر پایه حمل ونقل همگانی بهعنوان یکی از الگوهای توسعه رایج است. درواقع توسعه شهری بر مبنای حمل ونقل عمومی، یکی از راهکارهای دستیابی به توسعه پایدار شهری است. ازآنجاکه محل کاربریها و سفرها تعیین کننده یکدیگرند، این رویکرد که اصطلاحا TOD نام دارد بر لزوم هماهنگی میان کاربری های جاذب سفر و زیرساختهای حمل ونقل شهری (خصوصا حمل ونقل عمومی)تاکید دارد. بر این اساس ساختمانهای نزدیک محورهای اصلی و ایستگاه ها بایستی به لحاظ تراکم کالبدی و گونه عملکردی برنامهریزیشده و نقشه پویایی برای تقویت تعاملات اجتماعی و تبادل فرهنگی مخاطبان خود داشته باشند. لذا با بهرهگیری هوشمندانه از این فرصت میتوان خاطره ای مطلوب و ماندگار در آینده شهر رقم زد. شهر مشهد بهعنوان دومین کلانشهر کشور در کنار نقش غالب زیارتی و گردشگری خود، در سطح مناطق شهری نیز دارای فرصت های زمینهای میباشد که با توسعه آن میتوان کیفیت خدمترسانی را افزایش داده و نقش کلانشهری مشهد را تقویت نمود. تحقق توسعه پایدار جز با بررسی همه ابعاد زندگی شهری میسر نمیشود. استفاده بهینه و فشرده از زمین و عملکردهای مختلط انتفاعی شهری از یکسو و ایجاد فضایی نو برای رویارویی گونه های مختلف اجتماعی با یکدیگر و خلق فضاهای خاطرهانگیز دارای هویت برای نسل آینده از سویی دیگر، باعث میشود تا فرصت پیدایش حمل ونقل ریلی (LRT) در سالهای اخیر کلانشهر مشهد را در خدمت شهر پایدار بکار گیریم. این مقاله سعی بر آن دارد تا به روش توصیفی با شناسایی معیارهای کالبدی، عملکردی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی برگرفته از شرایط شهر مشهد، به تدوین الگویی دست یابد که حیات شهری پایدار را محقق سازد.

کلیدواژه ها:

حمل ونقل عمومی ، TOD ، توسعه پایدار ، شهر مشهد